Είστε εδώ:Δεκέμβριος 2013
Δεκέμβριος 2013 - ERT Open

Συνταγογραφούμενος... θάνατος

Δευτέρα, 30/10/2017 - 17:00
Τα ταξίδια στα θέρετρα της Φλώριδας, της Αριζόνα και της Καλιφόρνιας ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για τους γιατρούς να δικτυωθούν, να κάνουν ένα διάλειμμα από τους ασθενείς τους και να έρθουν σε επαφή με νέες θεραπείες. Στα διαλείμματα υπήρχαν πλήθος δραστηριοτήτων, ενώ στο τέλος προσφέρονταν και πλούσια δώρα. Φυσικά, όλα τα έξοδα ήταν πληρωμένα, από τους «οικοδεσπότες»: Τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρίες.

Τελικά, αυτού του είδους οι συναντήσεις, έθεσαν τις βάσεις για μια ακόμη τραγωδία της αμερικανικής κοινωνίας: Τον εθισμό από τα συνταγογραφούμενα οπιοειδή, ο οποίος οδήγησε στην εμφάνιση νέας ναρκο-αγοράς στους δρόμους και στην αύξηση των θανάτων.

Η αρχή

Από το 1996 έως το 2001, ο αμερικανικός φαρμακευτικός κολοσσός «Purdue Pharma» πραγματοποίησε περισσότερα από 40 πανεθνικά «συμπόσια διαχείρισης του πόνου» σε γραφικές τοποθεσίες, φιλοξενώντας χιλιάδες Αμερικανούς γιατρούς, νοσηλευτές και φαρμακοποιούς.

Όπως θα αποδεικνυόταν αργότερα από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, οι επαγγελματίες του τομέα υγειονομικής περίθαλψης λάμβαναν ειδικές προσκλήσεις, έπαιρναν μέρος σε συνέδρια που διοργανώθηκαν πάνω σε διαφημιστικό υλικό σχετικά με το νέο «αστέρι» της εταιρείας, το OxyContin, και, ουσιαστικά, «προσλήφθηκαν» ως «συνήγοροι» και «διαφημιστές» της εταιρείας.

Όμως, το OxyContin επρόκειτο να καταστεί το «σημείο μηδέν» της κρίσης των οπιοειδών που τώρα έχει κατακλύσει τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το χάπι περιλαμβάνει οξυκωδόνη, ένα ημι-συνθετικό οπιοειδές που σχετίζεται με την μορφίνη και γενικά βασίζεται σε στοιχεία της οπιούχας παπαρούνας. Αυτά τα ισχυρά παυσίπονα χρησιμοποιήθηκαν για να απαλύνουν τον πόνο από τον καρκίνο, αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, τα χάπια με βάση την οξυκωδόνη και την υδροκωδόνη μπήκαν επιθετικά στην αγορά των σκευασμάτων για χρόνιους πόνους, όπως αυτούς που αποκτώνται από χειρωνακτική δουλειά ή τροχαίο ατύχημα.

Από το 1996 έως το 2002, η Purdue υπερδιπλασίασε τις πωλήσεις της και διένειμε κουπόνια, έτσι ώστε οι γιατροί να μπορέσουν να αφήσουν τους ασθενείς τους να δοκιμάσουν δωρεάν, επί 30 ημέρες, αυτά τα εξαιρετικά εθιστικά φάρμακα. Οι συνταγές που εκδόθηκαν για το OxyContin στις ΗΠΑ αυξήθηκαν δέκα φορές σε αυτά τα έξι χρόνια, από 670.000 ετησίως σε περισσότερα από έξι εκατομμύρια. Ένα δελτίο από την Αμερικανική Ένωση Δημόσιας Υγείας το 2009, που ενημερώνει για την αύξηση των συνταγογραφούμενων οπιοειδών, κατέληγε στο συμπέρασμα στον τίτλο του: «Η προώθηση και εμπορία του OxyContin: Εμπορικός θρίαμβος, τραγωδία για τη δημόσια υγεία». Ωστόσο υποστήριζε ότι η Purdue είχε μειώσει τους κινδύνους εθισμού.

‘Ομως, σε μια δικαστική διαμάχη - ορόσημο, επιβλήθηκε στην εταιρεία πρόστιμο ύψους 600 εκατομμυρίων δολαρίων το 2007 για παραπλάνηση του κοινού, αλλά στο μεταξύ είχε κερδίσει δισεκατομμύρια όντας τότε η μόνη εταιρεία που είχε τέτοια κερδοφορία από οπιοειδή υψηλής αντοχής. Μέχρι το 2002, τα συνταγογραφούμενα οπιοειδή σκότωναν 5.000 ανθρώπους ετησίως στην Αμερική και ο αριθμός τους τριπλασιάστηκε την επόμενη δεκαετία.

Από ακτή σε ακτή

Μία από τις βασικές περιφέρειες των ΗΠΑ που επλήγησαν από την κρίση των οπιοειδών ήταν τα κεντρικά Απαλάχια Ορη, μια περιοχή που καλύπτει μεγάλο μέρος της Δυτικής Βιρτζίνια και του ανατολικού Κεντάκι, γνωστή για τις μικρές πόλεις, τους λόφους και τις βιομηχανίες της, συμπεριλαμβανομένων της εξόρυξης άνθρακα, της γεωργίας και της ξυλείας. Εδώ, ο πολλαπλασιασμός των οπιοειδών ενθάρρυνε την κατάχρηση και τα χάπια έφτασαν να γίνουν γνωστά ως«βουνίσια ηρωίνη».

Ακόμη και τα φάρμακα που καταναλώνονταν ακριβώς με τον τρόπο που είχαν συνταγογραφηθεί, ήταν εθιστικά, εμποδίζοντας τον πόνο (χωρίς να θεραπεύουν την αιτία του) και μειώνοντας το στρες. Αλλά οι άνθρωποι άρχισαν επίσης να τα τρίβουν, να τα μετατρέπουν σε σκόνη και να τα εισπνέουν, ή να τα λαμβάνουν σε ενέσιμη μορφή, απλώς για να «φτιαχτούν». «Εκείνη την εποχή δεν κατανοήθηκε ο τρόπος εθισμού μέσω των συνταγογραφούμενων φαρμάκων για τον πόνο», δήλωσε ο Michelle Lofwall, αναπληρωτής καθηγητής στο Κέντρο Έρευνας για τα Ναρκωτικά και το Αλκοόλ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Κεντάκυ, στον Guardian, το 2014. «Αλλά πραγματικά βλάπτουν τους ανθρώπους, τόσο εδώ, όσο και σε όλη την Αμερική».

Με την έλευση της νέας χιλιετίας, ο εθισμός εξαπλώθηκε από την μία ακτή των ΗΠΑ στην άλλη. Και καθώς η χρήση εξαπλωνόταν, η διανομή των χαπιών «ξεγλίστρησε» από τα ιατρεία πρωτοβάθμιας φροντίδας και τα νοσοκομεία, στις παράνομες προσφορές στις γωνιές των δρόμων. Πωλούνταν επίσης σε τεράστιες ποσότητες μέσω των «κέντρων θεραπείας πόνου» σε μέρη όπως η Φλόριντα, τα οποία έγιναν γνωστά ως «μύλοι χαπιών» («pill mills»). ‘Ανθρωποι που παραπονούνταν για ψεύτικο πόνο συνέρρεαν για να τροφοδοτήσουν την εξάρτησή τους ή να πουλήσουν χάπια.

Το 2004 ο παρουσιαστής Ρας Λίμπο παραδέχθηκε ότι ήταν εξαρτημένος στα οπιοειδή, ενώ ο ηθοποιός Χιθ Λέτζερ βρέθηκε με συνταγογραφούμενα οπιοειδή στον οργανισμό του, μαζί με κοκτέιλ ηρεμιστικών, όταν πέθανε στην Νέα Υόρκη το 2008. Το 2011, η αμερικανική κυβέρνηση ανέφερε ότι οι θάνατοι από υπερδοσολογία με συνταγογραφούμενα οπιοειδή είχαν ξεπεράσει τους συνδυασμένους θανάτους από την ηρωίνη και την κοκαΐνη. Μέχρι το 2012, οι πωλήσεις συνταγογραφούμενων οπιοειδών κατέγραφαν ετήσιο τζίρο ύψους 11 δισεκατομμυρίων δολαρίων και υπολογίζεται ότι είναι υπεύθυνα για 15.000 θανατηφόρες υπερβολικές δόσεις.

Η επιδημία του κρακ την δεκαετία του '80 και στις αρχές της δεκαετίας του '90 προκάλεσε μακελειό στην φτωχή Αφροαμερικανική κοινότητα των αστικών κέντρων, όσο η οδυνηρή μάστιγα της, κατασκευασμένης στις πίσω αυλές, μεθαμφεταμίνης ήταν ψηλά ανάμεσα σε πιο αγροτικούς, λευκούς πληθυσμούς στη δεκαετία του '90 και στις αρχές του 21ου αιώνα. Αντίθετα, η κρίση των οπιοειδών απλώθηκε, μέσω των φαρμακείων, σε ευρύτερα εισοδηματικά και γεωγραφικά σύνολα. Ο τυπικός εθισμένος είναι πιθανότερα λευκός, άνδρας και μεσήλικας, αλλά το φάρμακο έχει ευρεία λήψη.

Σταδιακά, οι αρχές άρχισαν να κλείνουν τους «μύλους χαπιού» και να προειδοποιούν τους επαγγελματίες του τομέα της υγείας και το κοινό, ότι τα οπιοειδή απέχουν πολύ από το να είναι μια «μαγική σφαίρα». Αλλά για πολλούς, η καταστολή της προσφοράς, σε συνδυασμό με την χρόνια έλλειψη πόρων για την θεραπεία από τον εθισμό, δεν τους βοήθησε να το σταματήσουν, αντίθετα τους έκανε να απελπιστούν. ‘Ετσι, άρχισε να ξεδιπλώνεται ένα νέο, ακόμα πιο σκοτεινό κεφάλαιο: Η αναζωπύρωση της ηρωίνης του δρόμου και η εμφάνιση ενός ύπουλου ναρκωτικού, του συνθετικού «εξαδέλφου» της ηρωίνης, της φεντανύλης.



«Επιδημία»...

Σήμερα στην Αμερική πεθαίνουν σχεδόν 1.000 άνθρωποι την εβδομάδα από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Τα δύο τρίτα αυτών των ναρκωτικών είναι θανάσιμα οπιούχα, με το πρόβλημα των χαπιών να εξακολουθεί να είναι διαδεδομένο, αλλά με έναν αυξανόμενο αριθμό θανάτων από ηρωίνη και φεντανύλη.

Το 2015, το ένα τέταρτο των θανάτων από υπερβολική δόση ναρκωτικών αφορούσε ηρωίνη, έναντι 8% το 2010. Τα ποσοστά θνησιμότητας είναι υψηλότερα στη Δυτική Βιρτζίνια, το Νιου Χάμσαϊρ, το Κεντάκι και το Οχάιο, αλλά η επιδημία οπιοειδών έχει εξαπλωθεί σε εθνικό επίπεδο,όπως δείχνει ο χάρτης του Guardian.





Το 2014, ο γνωστός ηθοποιός, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης στη Νέα Υόρκη, μετά από 23 χρόνια αποχής. Πέρυσι ο Πρινς πέθανε όταν όταν πήρε υπερβολική δόση χαπιών που περιείχαν φεντανύλη και ο κόσμος ξαφνικά εξοικειώθηκε με αυτό το συνθετικό ναρκωτικό που κατασκευάστηκε στο Μεξικό από κινέζικα συστατικά και έπεσε στην αγορά παράνομων ναρκωτικών των ΗΠΑ.

Άλλες ανεπτυγμένες χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου, αντιμετωπίζουν επίσης αύξηση του εθισμού σε οπιοειδή, αν και το σύστημα δημόσιας υγείας της Βρετανίας καθιστά το ζήτημα της μαζικής υπέρβασης του αριθμού των συνταγών, λιγότερο έντονο. Αλλά οι ΗΠΑ είναι το επίκεντρο και η προέλευση της κρίσης, καταναλώνοντας πάνω από το 80% των χαπιών οπιοειδών παγκοσμίως, παρόλο που εκεί ζει λιγότερο από το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, το οποίο σίγουρα δεν έχει μονοπώλιο στον πόνο.

Τα εθνικά δεδομένα δείχνουν ότι ο όγκος των χαπιών οπιοειδών που έχουν συνταγογραφηθεί στις ΗΠΑ από το 1999 έχει τετραπλασιαστεί, το ίδιο και ο αριθμός των υπερβολικών δόσεων με αυτά. Ωστόσο, «δεν υπήρξε μια συνολική αλλαγή στην ποσότητα του πόνου που έχουν αναφέρει οι Αμερικανοί σε αυτή την περίοδο», ανέφερε η κυβέρνηση. Οι υπερβολικές δόσεις σκότωσαν περισσότερους ανθρώπους στις ΗΠΑ το 2015 από ό,τι τα τροχαία δυστυχήματα και τα θύματα από όπλα μαζί. Ο ημερήσιος αριθμός νεκρών από υπερβολικές δόσεις έχει φτάσει τους 142, εκ των οποίων 91 από τα οπιοειδή, με αποτέλεσμα να φθάσουν σε περίπου 52.000 θανάτους από υπερβολική δόση ναρκωτικών το 2015.

Σύμφωνα με τον Guardian, η κήρυξη των ΗΠΑ σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης σε σχέση με τα οπιοειδή, θα προσελκύσει την προσοχή του κόσμου στο πρόβλημα και θα αυξήσει τις κυβερνητικές εξουσίες για το χτύπημα της γραφειοκρατίας και την απελευθέρωση κονδυλίων έτσι ώστε να επεκταθεί η παροχή άμεσης βοήθειας. Ο Τραμπ δήλωσε την Τετάρτη ότι θα κηρύξει την προσεχή εβδομάδα «κατάσταση εθνικής έκτακτης ανάγκης» όσον αφορά την κρίση των οπιοειδών, κάτι που θα σημάνει ότι οι αρχές των Πολιτειών θα αποκτήσουν πρόσβαση σε ομοσπονδιακούς πόρους και χρηματοδότηση στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν τη διακίνηση και τη χρήση ναρκωτικών και την κατάχρηση αναλγητικών και ηρεμιστικών.

Μεταξύ άλλων, σημειώνει η εφημερίδα, πρέπει να ληφθούν μέτρα για την παροχή πρώτων βοηθειών, όπως η παροχή σε όλα τα αστυνομικά τμήματα και σε άλλους μηχανισμούς που σπεύδουν στην πρώτη κλήση, του αντίδοτου υπερβολικής δόσης, ναλοξόνη, η οποία βοηθάει στη διάσωση ζωών. Αλλά αν ο Τραμπ καταφέρει να χτυπήσει τελικά το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης του Ομπάμα, το οποίο άνοιξε την πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη σε εκατομμύρια περισσότερους Αμερικανούς, θα βάλει φραγμούς στον κόσμο που αναζητά οικονομικά προσιτά προγράμματα θεραπείας.

Η βρετανική εφημερίδα υποστηρίζει, ότι από τις πρόσφατες δημόσιες δηλώσεις του, ο Αμερικανός πρόεδρος φαίνεται να έχει κολλήσει στην αποτυχημένη νοοτροπία της δεκαετίας του '80 λέγοντας «Όχι» στα ναρκωτικά, και κατηγορώντας τους ανθρώπους που εξαρτήθηκαν από επικίνδυνα χάπια, τα οποία οι γιατροί τους είπαν ότι είναι ασφαλή. Ζήτησε να αυξηθούν οι διώξεις για τα ναρκωτικά λέγοντας: «Ο καλύτερος τρόπος για την πρόληψη της τοξικομανίας και της υπερβολικής δόσης είναι να αποτρέψουμε την καταχρηστική χρήση των ναρκωτικών από την πρώτη στιγμή». Ως προς αυτό, τόνισε τις προσπάθειες της κυβέρνησης να σταματήσει τη ροή των ναρκωτικών από το Μεξικό αλλά δεν ανέφερε τις φαρμακευτικές εταιρείες που παράγουν οπιοειδή εντός των ΗΠΑ.

Παρόλο που ο Τραμπ δήλωσε ότι το Κογκρέσο ήταν υπερβολικά φιλικό προς τις φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες στέλνουν στην Ουάσιγκτον δωρεές και πειστικές ομάδες συμφερόντων (σσ. λόμπι), ωστόσο, η δήλωσή του συνέπεσε με την είδηση, ότι ο άνθρωπος που ήταν έτοιμος να αναλάβει επιθκεφαλής της νέας του εθνικής πολιτικής για τα ναρκωτικά, τελικά αποσύρθηκε, επειδή προωθούσε νομοθεσία που παρεμπόδιζε τις προσπάθειες να σπάσει η αγορά των οπιοειδών.

«Το 2015, η ποσότητα των οπιοειδών που συνταγογραφήθηκε στις ΗΠΑ ήταν αρκετή, ώστε κάθε Αμερικανός να μπορεί να παίρνει ναρκωτικά όλο το εικοσιτετράωρο για τρεις εβδομάδες», προειδοποίησε μια έκθεση των πολιτειακών αρχών του Νιου Τζέρσει. Καταλήγοντας: «Οι πολίτες μας πεθαίνουν. Πρέπει να δράσουμε».




Αναδημοσίευση από tvxs

Ομόφωνα ένοχος ο Άκης Τσοχατζόπουλος και οι συγκατηγορούμενοί του για τις «χρυσές μίζες»

Δευτέρα, 30/10/2017 - 15:10
Ομόφωνα ένοχοι κρίθηκαν από το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων όλοι οι κατηγορούμενοι για την υπόθεση με τις αποκαλούμενες «χρυσές μίζες» από την προμήθεια των υποβρυχίων και των TOR-M1 με βασικό κατηγορούμενο τον πρώην υπουργό Εθνικής Άμυνας Άκη Τσοχατζόπουλο.

Μετά από τρία χρόνια διαδικασίας, η πρόεδρος του δικαστηρίου Ανθή Γκάμαρη ανακοίνωσε το αποτέλεσμα της ετυμηγορίας των δικαστών που με ομόφωνη απόφαση κήρυξαν ενόχους, όπως και πρωτοδίκως, τους δεκαέξι κατηγορούμενους (έχει αποβιώσει ένας εκ των κατηγορουμένων) για νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες.

Η μόνη διαφοροποίηση του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου σε σχέση με το πρώτο είναι το ποσό που εκτιμάται ότι δόθηκε ως «μίζα» για την επίμαχη αγορά. Το παρόν δικαστήριο προσδιόρισε τα παράνομα χρήματα που κατευθύνθηκαν στον πρώην υπουργό και τον άλλοτε συνεργάτη του στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας Γιάννη Σμπώκο σε συνολικά 10 εκατομμύρια ευρώ έναντι των 40 εκατ. ευρώ, που είχε δεχθεί με την απόφασή του το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων.

Σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου, ένοχοι ως και πρωτοδίκως (σ.σ. άλλοι με την επιβαρυντική περίσταση του κατ?επάγγλεμα και κατά συνήθεια και άλλοι όχι με την επιβαρυντική αυτή περίσταση) οι: Άκης Τσοχατζόπουλος, Αστέριος Οικονομίδης, Φρόσω Λαμπροπούλου, Νίκος Ζήγρας, Γιώργος Σαχπατζίδης, Αρετή Τσοχατζοπούλου, Βίκυ Σταμάτη, Ιωάννης Σμπώκος, Μαρία Ταλίτα Τσεκούρα, Νίκος Γεωργουλάκης, Παναγιώτης Σταμάτης, Οράτιος Μελάς, Κωνσταντίνος Αντωνιάδης, Γκούντρουν Μόλντενάουερ, Νίκος Καρατζάς και Γιώργος Κωνσταντάτος.

Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ ΑΠΟ 6/11 στον ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Δευτέρα, 30/10/2017 - 14:50
Ο Σταυρός του Νότου δεν θέλει να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια...γιατί μετά τις Κυριακές ξημερώνει Δευτέρα...και κάθε Δευτέρα ο Σωκράτης Μάλαμας θα σου τραγουδάει...
 

Ο Σωκράτης Μάλαμας επιστρέφει στον Σταυρό του Νότου.

Ίδιο στέκι, άλλη μέρα.

Από τη Δευτέρα 6 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα ραντεβού στην Κεντρική Σκηνή!

Από τη Δευτέρα 6/11 και για κάθε Δευτέρα
Ώρα προσέλευσης: 21.00 
Είσοδος με ποτό: 15 €
 


 Μαζί του επί σκηνής:

Ιουλία Καραπατάκη: τραγούδι
Νίκος Μαγνήσαλης: τύμπανα
Γιάννης Παπατριανταφύλλου: κοντραμπάσο
Νίκος Παραουλάκης: νέυ
Φώτης Σιώτας: βιολί, βιόλα
Κυριάκος Ταπάκης: λαούτο, μπουζούκι
Βαγγέλης Λάππας & Πάνος Ηλιόπουλος: ηχοληψία
Μανόλης Μπράτσης: φωτισμοί
Δημήτρης Κατέβας @ τεχνικός σκηνής

Η εκδίκηση του Πυριτίου στο θέατρο RABBITHOLE

Δευτέρα, 30/10/2017 - 14:48
Μετά την πρεμιέρα στο Θέατρο Τέχνης την άνοιξη του 2017, «Η εκδίκηση του Πυριτίου» του Χαΐνη Δ. Αποστολάκηκαι της ομάδας ελλήνων χορευτών και ακροβατών «κι όμΩς κινείται», επανέρχεται μόνο για 9 παραστάσεις στο θέατρο RABBITHOLE.





…σε ένα μακρινά μελλοντικό δωμάτιο διαστημόπλοιου ανδροειδών…



Ποια είναι η κληρονομιά των πλασμάτων του ανθρακα; Και από ποια μεγάλη κατάρα είναι στιγματισμένα; Τρεις εκδοχές της ίδιας ιστορίας. Με ίδια αρχικά δεδομένα, με ίδια την αρχική σκηνική εικόνα, ακολουθώντας διαφορετικό σεναριακό δρόμο, οπότε και διαφορετική κινησιολογική εξέλιξη, καταλήγουμε σε τρία εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους συμβάντα.



Εξελιγμένα όντα τεχνητής νοημοσύνης βασισμένης στο πυρίτιο , παρατηρούν έντονη πυρηνική δραστηριότητα στο πλανητικό μας σύστημα, προσεδαφίζονται και πέρνουν μαζί τους τον τελευταίο επιζώντα μιας πυρηνικής καταστροφής. Η ζωή με βάση τον ανθρακα έχει εξαφανιστεί προ πολλού από το σύμπαν και άρα το εύρημα είναι εξωφρενικά πολύτιμο και μοναδικό, όσο το ίδιο το φαινόμενο της ύπαρξης. Η αμφιβολία σε σχέση με την τύχη του πλάσματος διχάζει τους εξωανθρώπινους προταγωνιστές, πλάσματα του πυριτίου- δημιουργημένα σε ένα μακρινό παρελθόν από «ανθρώπους» άλλων κόσμων. Τι είναι αυτό που οι γήινοι ονομάζουν έρωτα, θάνατο, μοίρα; Είναι ή αυτοχειρία ύβρις ή ηρωική πράξη αυτοδιάθεσης; Σταματά η ιστορία με τη δημιουργία αντιτύπων; Είναι καταστροφικός ο δυισμός της ανθρώπινης γήινης ζωής; Είναι το απόλυτο Ένα, ο Θεός των προφητικών αποκαλυπτικών κειμένων , τα οξείδια του πυριτίου; Tο αρχαίο εκστατικό παρελθόν και το μελλοντικό υπολογιστικό μέλλον σμίγουν τα σπαθιά τους στην αρένα μιας και μόνο ερώτησης –απόφασης που ίσως κρίνει το μέλλον του υπερ-συστήματος! | Αποστολάκης Δημήτρης



Κείμενο: Χαΐνης Δ. Αποστολάκης

Σκηνοθεσία –Χορογραφία: Σουγιουλτζή Χριστίνα

Μουσική σύνθεση και ερμηνεία: Σιγανίδης Μιχάλης, Αποστολάκης Δημήτρης

Φωτισμός: Αθανασοπούλου Μαρία

Σκηνικός χώρος: κι όμΩς κινείται

Κατασκευές: Bentancor Camilo

Μάσκες, επιμέλεια κοστουμιών και σκηνικών αντικειμένων: Φωκά Μάρθα

Κοστούμια: Μάνεση Αγγελική – Μουζάκη Φανή

Ηχοληψία: Σάκης Γκίκας



Ερμηνεία: Καραχανίδης Αναστάσης, Λινάρδου Αντιγόνη, Σιγανίδης Μιχάλης, Σουγιουλτζή Χριστίνα, Χαΐνης Δ. Αποστολάκης.





RABBITHOLE
Γερμανικού 20, Μεταξουργείο

210 5249903

10 - 26 Νοεμβρίου 2017

και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:00

εκτός παρασκευής 17 Νοέμβρίου



τιμές εισiτηρίων 12 γενικό, 10 φοιτητικό και 7 ανέργων.



Video trailers: https://www.youtube.com/watch?v=sEqbFAWZtQw | https://vimeo.com/214313545



Ο Θανάσης Φωλιάς στην ERTopen για την 48ωρη απεργία των εργαζομένων του ομίλου ΟΤΕ στις 30 & 31 Οκτώβρη (ΗΧ)

Δευτέρα, 30/10/2017 - 13:30
Ο Θανάσης Φωλιάς της ΑΣΕ-ΟΤΕ μιλάει στο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen και την εκπομπή ραδιοεφημερίδα που παρουσιάζει ο Νίκος Κλέτσας την Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017, για την 48ωρη απεργία των εργαζομένων του ομίλου ΟΤΕ στις 30 & 31 Οκτώβρη.


Ακούστε το σχετικό ηχητικό απόσπασμα της ERTopen από την ραδιοεφημερίδα εδώ:


Μαθητικό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας

Δευτέρα, 30/10/2017 - 12:40
Σε εξέλιξη βρίσκεται μαθητικό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας με κεντρικό σύνθημα «θέλουμε σχολείο να μορφώνει και όχι να εξοντώνει». Χιλιάδες μαθητές απ' όλη την Αττική διαδηλώνουν διεκδικώντας, όπως αναφέρουν στο κάλεσμά τους, «το σχολείο και τη ζωή που τους αξίζει».

«Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, στα Γιάννενα, την Πρέβεζα, την Κατερίνη, τη Θεσσαλονίκη, τη Χίο και αλλού οι συμμαθητές μας βρίσκονται ήδη σε κινητοποιήσεις. Συνεχίζουμε ακόμα πιο δυναμικά! Ενώνουμε τη φωνή μας σε όλη την Ελλάδα!», επισημαίνει χαρακτηριστικά σε ανακοίνωσή του το συντονιστικό των μαθητών. Επιπλέον υπογραμμίζει την «έλλειψη καθηγητών, αναλώσιμων κι υποδομών».

Αυτή τη στιγμή έχει διακοπεί η κυκλοφορία στις οδούς Σταδίου και Πανεπιστημίου.









ΑΠΕ

Στην Αθήνα σήμερα η Ολυμπιακή Φλόγα των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων 2018 - Κυκλοφοριακές ρυθμίσεις για Λαμπαδηδρομία

Δευτέρα, 30/10/2017 - 11:50
Στην Αθήνα φτάνει σήμερα 30 Οκτωβρίου 2017, η Ολυμπιακή Φλόγα των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2018
πρωτού καταλήξει στην Πιόνγκτσανγκ της Ν. Κορέας, όπου πρόκειται να διεξαχθούν οι 23οι χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες το 2018.

Η Ολυμπιακή Φλόγα των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων συνεχίζει το μακρύ ταξίδι της στην Ελλάδα με 36 τελετές υποδοχής σε 20 Δήμους και την τελετή Αφής που έγινε στις 24 Οκτωβρίου στην Αρχαία Ολυμπία με Πρωθιέρεια την ηθοποιό Κατερίνα Λέχου και χορογράφο την Αρτέμιδα Ιγνατίου.










Η τελετή Παράδοσης στην Οργανωτική Επιτροπή « Pyeong Chang 2018 » θα πραγματοποιηθεί στο Παναθηναϊκό στάδιο στις 31 Οκτωβρίου στις 11 το πρωί.



Ολόκληρο το πρόγραμμα της λαμπαδηδρομίας:

24/10/17Αρχαία Ολυμπία (τελετή αφής), Πύργος, Αμαλιάδα, Αρχαία Ήλιδα, Καλάβρυτα, Πάτρα.
25/10/17 Πάτρα, γέφυρα Ρίου, Αντίρριο, Ναύπακτος, Μεσολόγγι, Αγρίνιο, Άρτα, Ιωάννινα.
26/10/17 Ιωάννινα, Γρεβενά, Κοζάνη, Καστοριά .
27/10/17 Καστοριά, Φλώρινα, Έδεσσα, Γιαννιτσά, Τούμπα, Θεσσαλονίκη.
28/10/17 Θεσσαλονίκη, Κιλκίς, Σιδηρόκαστρο, Σέρρες, Δράμα, Νάουσα.
29/10/17 Νάουσα, Βέροια, Κατερίνη, Λιτόχωρο, Λάρισα, Δελφοί.
30/10/17 Δελφοί, Αράχοβα, Λιβαδειά, Ελευσίνα, Ακρόπολη.
31/10/17 Ακρόπολη(αναχώρηση), Αθήνα, Παναθηναϊκό Στάδιο (παράδοση φλόγας)

Δακτύλιος στην Αθήνα από σήμερα Δευτέρα 30 Οκτωβρίου

Δευτέρα, 30/10/2017 - 06:00
Από σήμερα Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017 μέχρι και την Παρασκευή 20 Ιουλίου 2018 επανέρχονται τα περιοριστικά μέτρα της κυκλοφορίας των οχημάτων στο κέντρο της Αθήνας (ΜΙΚΡΟΣ ΔΑΚΤΥΛΙΟΣ), καθώς και στο Λεκανοπέδιο Αττικής (ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΔΑΚΤΥΛΙΟΣ), τα οποία επεκτείνονται μέχρι και τον ΜΕΓΑΛΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ.

Συγκεκριμένα:

Ι. ΜΕΤΡΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ (ΜΙΚΡΟΣ ΔΑΚΤΥΛΙΟΣ)

Τα όρια του ΜΙΚΡΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥ ορίζονται από τις παρακάτω οδούς και λεωφόρους:

Λ. Αλεξάνδρας - Ζαχάρωφ - Λ. Μεσογείων - Φειδιππίδου - Μιχαλακοπούλου - Σπ. Μερκούρη - Βρυάξιδος - Υμηττού - Ηλ. Ηλιού - Αμβρ. Φραντζή- Λ. Ανδρ. Συγγρού - Χαμοστέρνας - Πειραιώς - Ιερά Οδός - Λ. Κωνσταντινουπόλεως - Αχιλλέως - Πλ. Καραϊσκάκη - Καρόλου - Μάρνη - 28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) - Λ. Αλεξάνδρας.

Στις οριακές λεωφόρους και οδούς του ΜΙΚΡΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥ το μέτρο δεν ισχύει.

Στις οδούς και λεωφόρους που περικλείονται από τον ΜΙΚΡΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ επιτρέπεται μόνο η εκ περιτροπής κυκλοφορία των Ι.Χ.Ε. αυτοκινήτων, καθώς και των Ι.Χ.Φ. αυτοκινήτων ιδιωτικής χρήσης με μέγιστο επιτρεπόμενο βάρος μέχρι 2,2 τόνους, με βάση το τελευταίο ψηφίο του αριθμού κυκλοφορίας τους (μονά - ζυγά).

Δεν υπάγονται στις παραπάνω απαγορεύσεις και κυκλοφορούν χωρίς κανένα περιορισμό, στον ΜΙΚΡΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ:

α) Τα οχήματα των κατηγοριών που εξαιρούνται των περιορισμών, καθώς και τα οχήματα των κατηγοριών, που απαιτείται να είναι εφοδιασμένα με ειδικές άδειες κυκλοφορίας στον ΜΙΚΡΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ, οι οποίες χορηγούνται από τη Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής, σύμφωνα με τις διατάξεις της υπ? αριθμ Δ.Ο.Υ-Δ13/οικ-121/Φ.911 από 23/26.10.2017 (ΦΕΚ Β΄ 3765) Κοινής Υπουργικής Απόφασης.

β) Τα οχήματα των κατηγοριών, που εμπίπτουν στα μέτρα του ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥ, δηλαδή:

  •  Τα ηλεκτρικά οχήματα και τα οχήματα περιβαλλοντικής κατηγορίας Euro 5 και Euro 6 ή μεταγενέστερης, εφόσον εκπέμπουν διοξείδιο του άνθρακα λιγότερο από 140 g/km, ανεξαρτήτως του καυσίμου που χρησιμοποιούν (βενζίνη, πετρέλαιο, υγραέριο ή συμπιεσμένο φυσικό αέριο) και,

  •  Τα οχήματα που χρησιμοποιούν για την κίνησή τους αέρια καύσιμα (υγραέριο ή φυσικό αέριο) και περιβαλλοντικής κατηγορίας Euro 4, εφόσον εκπέμπουν διοξείδιο του άνθρακα λιγότερο από 140 g/km.

Για τα οχήματα των μονίμων κατοίκων εσωτερικά του ΜΙΚΡΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥ, προβλέπονται ειδικές Ζώνες εισόδου - εξόδου.

Οι αιτήσεις από τους δικαιούμενους σύμφωνα με την παραπάνω περίπτωση α΄, θα υποβάλλονται από την Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017 έως και την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017, κατά τις ημέρες Δευτέρα έως Παρασκευή, ώρες 08:00΄ έως 14:00΄ και Σάββατο, ώρες 08.00΄ έως 12.00΄ στη Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής, (Θ. Δηλιγιάννη 24-26, 5ος όροφος) με την προσκόμιση φωτοαντιγράφων άδειας κυκλοφορίας του οχήματος, ασφαλιστηρίου συμβολαίου, όπως επίσης ισχύοντος δελτίου τεχνικού ελέγχου αυτού, πέραν των ειδικότερων ανά περίπτωση ενδιαφερομένου εγγράφων.

Οι ειδικές άδειες κυκλοφορίας στον ΜΙΚΡΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ, που είχαν χορηγηθεί από τη Διεύθυνση Τροχαίας Αττικής για τις περιόδους 2015-2016 και 2016-2017, ΙΣΧΥΟΥΝ για τη νέα περίοδο 2017-2018 (έως 20-7-2018).

ΙΙ. ΜΕΤΡΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ

Σύμφωνα με τις διατάξεις του ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥ, απαγορεύεται η κυκλοφορία των φορτηγών με μέγιστο επιτρεπόμενο βάρος άνω των 2,2 τόνων και των λεωφορείων, πρώτης άδειας κυκλοφορίας στην Ελλάδα πριν την 1-1-1994, εντός της ζώνης του ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥ.

Κατά την έναρξη κάθε νέου ημερολογιακού έτους, η παραπάνω χρονολογία προσαυξάνεται κατά ένα έτος.

Τα όρια του ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΑΚΤΥΛΙΟΥ, καθορίζονται από τις παρακάτω οδούς και λεωφόρους:

Παραλιακή λεωφόρος - Αλίμου - Βουλιαγμένης - Ελ. Βενιζέλου - Περιμετρική Υμηττού - Κατεχάκη - Μεσογείων - Αγ. Παρασκευής - Χαλανδρίου - Παπανικολή - (Κ. Παλαιολόγου) - Καποδιστρίου - Κύμης - Κασταμονής - Χαλανδρίου - Αναγεννήσεως - Εθνική Οδός Αθηνών-Λαμίας - Αθηνών - Θηβών - Γρ. Λαμπράκη έως Κερατσίνι.

Στην απαγόρευση αυτή δεν περιλαμβάνονται η Νέα Εθνική Οδός Αθηνών?Λαμίας, η Λ. Κηφισού και η Λ. Αθηνών, με εξαίρεση το τμήμα της από τη διασταύρωσή της με τη Λ. Κηφισού έως την οδό Αχιλλέως.

ΙΙΙ. ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Οι ημέρες και ώρες ισχύος όλων των ως άνω περιοριστικών μέτρων, είναι οι εξής:

  • Δευτέρα έως Πέμπτη, ώρες 07.00 έως 20.00
  • Παρασκευή, ώρες 07.00 έως 15.00
Τα Σάββατα, τις Κυριακές, τις επίσημες αργίες, καθώς και τις ημέρες που πραγματοποιείται απεργία στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τα μέτρα δεν ισχύουν.

Οι παραβάτες των περιοριστικών αυτών μέτρων, τιμωρούνται σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 52 παρ. 6 του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (Διοικητικό πρόστιμο 200,00 ?).

Ειδικά για τις προϋποθέσεις της ελεύθερης κυκλοφορίας των οχημάτων της παραπάνω περίπτωσης Ι (β΄), αλλά και τους περιορισμούς της περίπτωσης ΙΙ, που προβλέπονται από τον ΠΡΑΣΙΝΟ ΔΑΚΤΥΛΙΟ, οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να συμβουλευθούν την ιστοσελίδα του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας.

Αναθεωρούνται όλα διεθνώς για την κάνναβη

Κυριακή, 29/10/2017 - 21:00
Όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, έχουν αρχίσει να μειώνουν τις ποινές που αντιμετωπίζουν οι χρήστες κάνναβης, όταν βρίσκονται στην κατοχή τους μικρές ποσότητες της ουσίας αυτής ή διαπιστώνεται περιορισμένη παραγωγή της, για προσωπική χρήση.

Ως γνωστόν η Ολλανδία, εδώ και 40 χρόνια έχει «ανεχθεί» την πώληση μικρών ποσοτήτων της ουσίας. Όμως πρόσφατα στην Ισπανία -πέρα από την επίσημη γραμμή της Πολιτείας, η οποία διαφωνεί - γίνεται παραγωγή κάνναβης από κλειστές ομάδες, με όρους και κανόνες που θέτουν οι ίδιες, για χρήση της ουσίας από τα μέλη τους, χωρίς εμπορικό κέρδος.

Φαρμακευτικές ουσίες που βρίσκονται στην κάνναβη, έχει ήδη επιτραπεί να χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες και άλλες έχουν αποδεχθεί ή επιτρέψει την ιατρική χρήση της κάνναβης.

Η πρώτη χώρα διεθνώς που έκανε νόμιμη της χρήση της για του ενήλικες το 2013 ήταν η Ουρουγουάη. Ακολούθησαν αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ μέχρι και σήμερα, ενώ φέτος ο Καναδάς προωθεί την νόμιμη παραγωγή και πώληση της κάνναβης για ελεύθερη χρήση από ενήλικες.

Οι πρόσφατες αλλαγές στο κανονιστικό πλαίσιο για την κάνναβη, ιδίως σε τμήματα της αμερικανικής ηπείρου, έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον όσων χαράσσουν πολιτική, αλλά και αρκετών πολιτών στην Ευρώπη. Ανάλογο ενδιαφέρον υπάρχει και για την εκμετάλλευση των θεραπευτικών δυνατοτήτων των φαρμάκων που βασίζονται στην κάνναβη και την εμπορική παραγωγή και εκμετάλλευση της.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΚΑΝΝΑΒΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΕΣ ΑΝΕΚΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Στο διεθνές συμπόσιο που οργανώνεται από το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για τα Ναρκωτικά (EMCDDA) στη Λισαβόνα, θέσαμε το εξής ερώτημα στον πρώην πρόεδρο του International Narcotics Control Board , (INCB) Γερμανό Werner Sipp για τις μεγάλες αυτές αλλαγές στο ζήτημα της κάνναβης: « Μήπως όλα αυτά αργά αλλά σταθερά οδηγούν στην αποποινικοποίηση της χρήσης κάνναβης στο σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών;»

«Δεν μπορώ να προβλέψω τι θα γίνει στο μέλλον, σε 3 με 4 χρόνια, αλλά προς το παρόν- για την Ευρώπη μιλώντας - δεν βλέπω κινητικότητα από χώρες που παραδοσιακά είναι αντίθετες, να προχωρήσουν άμεσα στην αποποινικοποίηση της χρήσης», ήταν η απάντηση του κου Sipp, στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Όπως επισημαίνει σε πολλές άλλες περιοχές του κόσμου, η ελεύθερη χρήση κάνναβης είναι ακόμα αδιανόητη, όπως στην Ασία και στην Αφρική. Στην Ευρώπη όμως εξηγεί, υπάρχει σήμερα η ευελιξία ώστε αρκετές χώρες να χαράσσουν πολιτική με βάση τη διεθνή πρακτική, αλλά και δοκιμασμένες συνταγές που πέτυχαν.

«Για παράδειγμα στην Πορτογαλία όταν εντοπίζουν τώρα ένα χρήστη κάνναβης, δεν τον οδηγούν στη φυλακή, τον παραπέμπουν σε ειδική δομή για να βοηθηθεί. Βοήθεια αντί τιμωρίας. Διαφορετική προσέγγιση απ αυτό που ισχύει σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες», αναφέρει ο Sipp.

Η ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΣΗ ΘΑ ΒΛΑΨΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ;

Τον ρωτήσαμε πως αντιμετωπίζει και τι απαντά σε όσους υποστηρίζουν -με σθένος πολλές φορές- την άποψη ότι η ελεύθερη χρήση κάνναβης και η αποποινικοποίηση της χρήσης της θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, όπως η μεγάλη αύξηση ζήτησης πώλησης και χρήσης της.

Η απάντηση του ήταν προσεκτική αλλά αρκετά ενδιαφέρουσα: « Όλα αυτά που λέγονται, είναι υποθέσεις. Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει αν συμβεί αυτό. Δείτε το παράδειγμα του αλκοόλ και του τσιγάρου, που είναι εθιστικές ουσίες και διατίθενται εδώ και πολλά χρόνια ελεύθερα. Κανείς δεν μιλάει στο ίδιο επίπεδο γι αυτές. Υπάρχουν χώρες που η καταναλώσεις είναι ψηλά και άλλες που είναι χαμηλά».

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Alexis Goosdeel διευθυντής του EMCDDA, ο οποίος υποστηρίζει πως «είναι πολύ πρόωρο να πει κάποιος πως όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με την πρόληψη. Πρέπει να δούμε τι θα γίνει σε χώρες που πρόσφατα επέτρεψαν την ελεύθερη χρήση».
Όταν ρωτήσαμε τον W. Sipp, αν οι πολιτικές που αναθεωρούν το θέμα της κάνναβης, κάνουν ζημιά στα προγράμματα πρόληψης τα οποία στοχεύουν κυρίως στους νέους, μας απάντησε: «Δεν πιστεύω ότι όλα αυτά επηρέαζουν την πρόληψη. Η πρόληψη παραμένει το πιο σημαντικό όπλο ενάντια την εξάπλωση της χρήσης κάνναβης. Οι χώρες που είναι ελεύθερη η χρήση, συνόδευσαν την απόφαση αυτή με μεγάλες καμπάνιες ενημέρωσης για την πρόληψη. Αυτά πάνε μαζί».

ΑΔΙΚΗ Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΝΝΑΒΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ

Όμως υπάρχουν και αυτοί που ισχυρίζονται πως ακόμα και η ιατρική χρήση της κάνναβης ή η οργανωμένη καλλιέργεια της για εμπορικούς σκοπούς, αποτελούν τον «προθάλαμο» για την ελεύθερη διακίνηση και χρήση της. Τι απαντά ο Sipp σ αυτούς;

«Εξαρτάται πως οργανώνεις και «προστατεύεις» ως Πολιτεία την ιατρική χρήση της. Αν ελέγχεις τη διαδικασία, την παραγωγή, τη σύσταση, ποιός τη συνταγογραφεί και ποιούς θεραπεύεις, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος να ξεφύγει η κατάσταση».

«Για μένα τα όρια είναι ξεκάθαρα» επισημαίνει ο Α.Goosdeel , που εξηγεί πως η συζήτηση για την ιατρική χρήση της κάνναβης είναι υπερβολική: « Σήμερα χρησιμοποιούνται συστατικά της κάνναβης με θεραπευτικές ιδιότητες. Γιατί να λέγεται «ιατρική κάνναβη» όταν εδώ και χρόνια έχουμε οποιοειδή, όπως η μορφίνη που χρησιμοποιούνται στην ιατρική. Δεν ανεφερόμαστε στο φυτό από το οποίο παράγεται η μορφίνη αλλά στο φάρμακο μορφίνη».

Ο WHO ΘΑ ΚΡΙΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΝ Η ΚΑΝΝΑΒΗ ΚΑΙ ΟΙ ΟΥΣΙΕΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΦΑΡΜΑΚΟ

Με δεδομένο ότι η τελευταία αναφορά για την θεραπευτική αξία της κάνναβης έγινε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO) το 1935, ρωτήσαμε των πρώην πρόεδρο του INCB, αν όντως υπάρχουν επαρκή στοιχεία που αφορούν στη θεραπευτική αξία της κάνναβης για αρκετές παθήσεις, σοβαρές και λιγότερο σοβαρές.

«Ο WHO έχει την ευθύνη για να δώσει το «πράσινο φως» για ευρείες θεραπευτικές εφαρμογές της, αφού εξετάσει πόσο εξαρτητική είναι, αν τα συστατικά της που χρησιμοποιούνται για φάρμακα είναι ασφαλή σε μακροχρόνια χρήση και φυσικά την αποτελεσματικότητα της. Υπάρχουν τελευταία πολλές μελέτες από διαφορετικά κέντρα σε όλο το κόσμο που στοιχειοθετούν ευεργετικές επιδράσεις. Όμως τον τελικό λόγο θα έχει ο WHO που από το Νοέμβριο του 2016 έχει αρχίσει να μελετά λεπτομερώς το θέμα και έχει δεσμευθεί ότι θα ανακοινώσει τις θέσεις του τον ερχόμενο Μάιο».

«ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΗ»

Η συζήτηση μας για τις πολιτικές που αφορούν γενικότερα την κάνναβη με τον W.Sipp, έκλεισε τονίζοντας μας πως «δεν πρέπει να φοβόμαστε την αλλαγή, αν βασίζεται σε επιστημονικά δεδομένα».

Τελος, ρωτήσαμε τον διευθυντή του EMCDDA, ποιά είναι η θέση του για την παραγωγή κάνναβης για ιατρικούς σκοπούς. Η απάντηση του Α.Goosdeel ήταν ξεκάθαρη: «Δεν μπορείς να έχει συστατικά της κάνναβης - για οποιαδήποτε χρήση - αν δεν έχεις παραγωγή και γι αυτό το λόγο, νομίζω ότι μπορείς να έχεις παραγωγή, εφόσον αυτό γίνεται σε συγκεκριμένα νομικό πλαίσιο».

Οι εξελίξεις στον τομέα πολιτικής που αφορά την κάνναβη ενδέχεται να έχουν παράπλευρες συνέπειες για τις παρεμβάσεις πρόληψης, θεραπείας και μείωσης της βλάβης που αφορούν το συγκεκριμένο ναρκωτικό, καταλήγουν οι ειδικοί. Όμως από την άλλη, τονίζουν πως από τις εξελίξεις αυτές μπορούν να αντληθούν πολύτιμα διδάγματα από καινοτομίες που αναπτύσσονται εκτός Ευρώπης και να να χαραχθούν εκ νέου πολιτικές, συνολικά για το ζήτημα της κάνναβης.







ΑΠΕ

Απάντηση του Μίκη σε μια άγνωστη φωνή στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ

Κυριακή, 29/10/2017 - 19:00

Ξεκινώντας το κείμενό μου αυτό, θα σταθώ σε μια λέξη που μπήκε σαν στάμπα στη σχέση μου με την ΚΝΕ: Την λέξη «Γενίτσαροι». Θα μιλήσω για πράγματα που θα ακουστούν για πρώτη φορά. Κι εσείς θα κρίνετε για ποιο λόγο δεν μίλησε κανείς και κυρίως η ηγεσία του ΚΚΕ για τόσο σημαντικά γεγονότα.

Όλα άρχισαν από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ότι θα παιζόταν το «Άξιον Εστί» στο Καυταντζόγλειο, νομίζω στα 1976. Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο, με υποδέχθηκαν δυο παλιοί Λαμπράκηδες ο Μάκης Τρικούκης και ο Τάκης Κουλάνδρου, που έδειχναν φοβισμένοι.

- Τι έχετε; τους λέω.

- Κινδυνεύει η ζωή σου.

- Από ποιους;

- Από τους Κνίτες! Έχουν κάψει όλα τα ξύλινα ταμεία που πουλούσαν εισιτήρια και έχουνε γράψει με τεράστια κόκκινα γράμματα σε όλη την πρόσοψη του γηπέδου «Θάνατος στον Θεοδωράκη».

- Δεν καταλαβαίνω γιατί… Έως τώρα δεν υπήρξε πρόβλημα μεταξύ μας. Ίσα-ίσα οι Κνίτες γεμάτοι θαυμασμό και αγάπη με φρουρούσαν σε όλες τις συναυλίες που έκανα στην Ελλάδα.

- Ζητήσαμε από παλιούς Λαμπράκηδες να ρθουν με αυτοκίνητα για προστασία.

Πράγματι, άρχισαν να καταφθάνουν τα αυτοκίνητα, ήρθαν καμιά δεκαριά και μας συνόδευσαν ως το ξενοδοχείο. Πηγαίνοντας προς το Καυταντζόγλειο την άλλη μέρα, είδα τους Κνίτες να μοιράζουν φέιγ βολάν με άσχημους χαρακτηρισμούς για μένα. Μάλιστα όταν με έβλεπαν, μου τα πετούσαν οργισμένοι στο τζάμι του αυτοκινήτου. Φτάνοντας στο στάδιο, είδα κι εγώ τα μεγάλα γράμματα με το όνομά μου «ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ».

Όταν μίλησα πριν τη συναυλία, δεν είπα λέξη, γιατί ήμουν πεπεισμένος ότι πρόκειται για προβοκάτσια.

Στην Αθήνα μετά από μερικές μέρες, ο αδελφός μου με πήγε να επισκεφθώ την γυναίκα του, την Νίτσα Λουλέ που ήταν άρρωστη. Και οι δυο δούλευαν στον «Ριζοσπάστη». Η Νίτσα με ρωτά:

Διέψευσε η ΚΝΕ ότι το σύνθημα ήταν δικό της;

Πιστεύω ότι είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για προβοκάτσια.

Συμφωνείς να γράψω δυο λόγια στον «Ριζοσπάστη»;

Γράφει λοιπόν: «Γιατί η ΚΝΕ δεν λέει ότι πρόκειται για προβοκάτσια;» Αυτό και μόνο.

Την άλλη μέρα στον «Ριζοσπάστη» η ΚΝΕ άστραψε και βρόντησε εναντίον μου.

Την ίδια μέρα χτυπά το τηλέφωνο: Η Αυγή! Οι «εσωτερικοί» έτριβαν τα χέρια τους, γιατί τους είχε πάρα πολύ στενοχωρήσει το ειδύλλιό μου με την ΚΝΕ. Εν πάση περιπτώσει, όταν με ρώτησαν για το θέμα αυτό, είπα και γράφτηκε επί λέξει: «Το αριστερό κίνημα έχει μαζί του μερικούς αξιόλογους πνευματικούς ανθρώπους όπως τον Βάρναλη, τον Ρίτσο, τον Αναγνωστάκη, τον Θεοδωράκη και άλλους. Είμαστε κατά κάποιον τρόπο οι “μάνες” του κινήματος και δεν πρέπει οι ηγεσίες και από τις δυο μεριές να ποτίζουν τις νεολαίες τους με δηλητήριο εναντίον μας. Αυτή είναι τακτική γενιτσαρισμού που πρέπει να σταματήσει».

Την Κυριακή βγαίνει η Αυγή με τη συνέντευξή μου με τίτλο «Θεοδωράκης: οι Κνίτες είναι γενίτσαροι».

Όμως, γιατί αλήθεια δεν βγήκε η ηγεσία της ΚΝΕ ή το Κόμμα να διαψεύσουν ότι τα συνθήματα αυτά ήταν δικά τους; Ακόμα κι αν η προβοκάτσια ήταν ολοφάνερη, η σιωπή τους έδινε δικαιώματα στους καλοθελητές. Ή μήπως η στενή σχέση μου με τα παιδιά της ΚΝΕ δεν άρεσε ούτε σ’ αυτούς;

Όπως και να ‘χει, ως εδώ τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Το άγνωστο είναι ότι το μέλος της Γραμματείας Κ.Ε. Μακεδονίας-Θράκης του ΚΚΕ Ηλίας Σταμπολίδης που ήταν υπεύθυνος για την Βόρεια Ελλάδα με έδρα την Θεσσαλονίκη και που πρωτοστάτησε σε όλες αυτές τις αθλιότητες εναντίον μου, ήταν ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ! Τον ανακάλυψαν όταν πήγε στο εξωτερικό ο Χαρίλαος Φλωράκης να συναντήσει έναν κομμουνιστή ηγέτη ξένης χώρας και τον πήρε μαζί του. Λίγο καιρό μετά, κάποια πράγματα που ειπώθηκαν στη συνάντηση αυτή, είδαν το φως της δημοσιότητας. Η ηγεσία έβλεπε από καιρό να δημοσιεύονται διάφορα απόρρητα του κόμματος στον Πασοκικό τύπο. Όμως αυτή τη φορά αυτά που περιείχε το δημοσίευμα, τα γνώριζε μόνο ο Φλωράκης και αυτός. Κανένας άλλος! Τον παρακολούθησαν και διαπίστωσαν ότι κάθε βδομάδα κατέβαινε στην Αθήνα και έμενε σε ένα ακριβό ξενοδοχείο. Αποφάσισαν λοιπόν να τον παρακολουθήσουν. Δυο μέλη της Κ.Ε. πήγαν στο ξενοδοχείο αυτό και κάθισαν στο μπαρ. Σε λίγο κατέβηκε και το εν λόγω μέλος του Π.Γ. και κάθησε ακουμπώντας δίπλα του ένα δερμάτινο βαλιτσάκι. Μετά από λίγα λεπτά καταφθάνει κάποιος κρατώντας ένα όμοιο βαλιτσάκι που το αντάλλαξε με κείνο του στελέχους του ΚΚΕ.

Μόλις το είδαν αυτό, πετάχτηκαν τα μέλη της Κ.Ε. και πήραν το βαλιτσάκι όπου υπήρχαν καινούριες πληροφορίες για το Κόμμα με αποδέκτη την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Έγινε δίκη… Για τιμωρία τον διέταξαν να εγκαταλείψει για πάντα την Ελλάδα. Τι να υποθέσει κανείς μετά από όλα αυτά… Είναι φυσικά ολοφάνερο ότι κάποιοι ανησυχούσαν για την στενή σχέση μου με την ΚΝΕ. Γι’ αυτό βρέθηκε αυτός ο ιδιοφυής τρόπος να χάσω μαζί με την ΚΝΕ όλη την ελληνική νεολαία.

Θα δείτε παρακάτω ότι το στοιχείο που ξεχωρίζει από όλους τους άλλους και που γεννάει ασταμάτητα κεραυνούς -απ’ όλες τις πλευρές- εναντίον μου είναι το ότι είμαι ένας ανεξάρτητος Έλληνας που είπε «Όχι» σε αμερικανούς και ρώσους, σε όλους τους δυνατούς στην Ελλάδα και στον έξω κόσμο. Σ’ αυτό ομολογώ με βοηθάει η Μουσική. Αλλά η βάση είναι ότι πέρασα από τα σχολεία των αγώνων. Μορφώθηκα. Στα 1945 με διάλεξαν με άλλους πενήντα ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες ΕΠΟΝίτες για να μπω στην Κομματική Σχολή. Από το 1945 ως το τέλος του 1946 ήμουν επαγγελματικό στέλεχος του ΚΚΕ.

Εν πάση περιπτώσει έχω καταλήξει σε δυο Αρχές-Διαπιστώσεις: Πρώτον: Ο Λαός μας τουλάχιστον έως χτες ήταν πλειοψηφικά δημοκρατικός και Δεύτερον: Δεν υπάρχει ελπίδα για πρόοδο δίχως την κατάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Το ερώτημα είναι ποιοι δεν θέλουν την χώρα μας ανεξάρτητη; Ποιοι φοβούνται μήπως αυτή η προοδευτική πλειοψηφία γίνει μια μέρα Κυβέρνηση; Σκεφτείτε μονάχα ότι όταν η ΕΔΑ μου πρότεινε να συνεργαστούμε με τη δημιουργία των Λαμπράκηδων, η νεολαία της ΕΔΑ ήταν δυο χιλιάδες μέλη. Όταν έγινα Πρόεδρος των Λαμπράκηδων σε έξι μήνες είχαμε 70.000 μέλη και η επιρροή μας έφτανε τους 300.000. Αυτοί που πήραν μέρος στις δυο Μαραθώνιες πορείες στα 1964 και 1965. Σκεφτήκανε λοιπόν τότε στην Μεταπολίτευση οι εχθροί μου: «Η σύνδεση και η συνεργασία του Θεοδωράκη με την ΚΝΕ ξεκινά από μια βάση δεκάδων χιλιάδων και όχι με τους δυο χιλιάδες της ΕΔΑ. Κι αν ο διάολος σπάσει το πόδι του και αυτός ο επικίνδυνος άνθρωπος καταφέρει να τους μπολιάσει με το όραμα μιας Εξουσίας του Ανεξάρτητου Λαού; Τότε μονάχα οι νέοι μπορεί να εκτιναχθούν στους 500.000 ή και περισσότερους και να κάνουν πράξη της ελπίδες του μάρτυρα Λαού». Το όνειρο όλων αυτών που θυσίασαν τη ζωή τους έχοντας μπολιαστεί με αυτό ακριβώς το όραμα.

Έτσι λοιπόν, οι «Γενίτσαροι» ήταν μέρος ενός σατανικού σχεδίου που με κυνηγά από τα Δεκεμβριανά έως σήμερα. Τι επιδιώκω; Τίποτα πια… Γιατί για μένα είναι πολύ αργά για όλα. Θέλω μόνο όταν πεθάνω, να γνωρίσετε όλοι ποιος είμαι πραγματικά. Έστω και αν έχω αποτύχει να δω να πραγματοποιούνται τα πιο ακριβά μου όνειρα.

Σταθμοί-κόμβοι στην πορεία του κινήματος και της χώρας προς το χάος, ο Λίβανος, η Γκαζέρτα, τα Δεκεμβριανά, η Βάρκιζα, η παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ, η αποκήρυξη του Άρη και τέλος ο Εμφύλιος και η Ήττα…

Δεκατία του ’50, στα 1958 νίκη της ΕΔΑ στις εκλογές. Γιατί η σύνθεση της ηγεσίας θύμιζε εκείνη του ΕΑΜ δηλ. του Πατριωτικού Λαϊκού Μετώπου και το εκλογικό της πρόγραμμα θύμιζε το πρόγραμμα Λαοκρατίας του ΕΑΜ με διαφορετικά λόγια. 25% δέκα χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου με αμερικανοκρατία, θρόνο και αστυνομικό κράτος και χιλιάδες εαμίτες-κομμουνιστές πρόσφυγες, φυλακισμένους και εξόριστους.

Τι μας δείχνει αυτή η μεγάλη νίκη, η ανάδειξη της ΕΔΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση; Ότι ο λαός παραμένει πιστός στις αξίες του απελευθερωτικού αγώνα με επί κεφαλής μια πλατειά κοινωνική και πολιτική συμμαχία που στην απελευθέρωση είχε μαζί της το 70% του ελληνικού λαού! Αυτό μας δείχνει ακόμα ότι οι κομμουνιστές μπορεί να είναι μόνο η ατμομηχανή και όχι όλο το τραίνο με τα δεκάδες βαγόνια δηλαδή η πλειοψηφία του λαού. Τότε και μόνο τότε η Κυβέρνηση θα μπορεί να είναι το όργανο της ιστορικής νομοτέλειας με ρίζες βαθειές και απόρθητες. Όμως τότε, μετά τη νίκη της ΕΔΑ, γίνονται βασικές κινήσεις από τους αμερικάνους και τους σοβιετικούς. Οι πρώτοι προσπαθούν και πετυχαίνουν να δημιουργήσουν την Ένωση Κέντρου σε ρόλο κυματοθραύστη της ανόδου της Αριστεράς και παράλληλα προτρέπουν τους εθνικόφρονες φίλους τους να δημιουργήσουν παρακρατικές οργανώσεις με στόχο την τρομοκράτηση των οπαδών της Αριστεράς.

Οι σοβιετικοί από την πλευρά τους ανησυχούν με την άνοδο της Αριστεράς, γιατί σε περίπτωση εκλογικής κυριαρχίας και ανάδειξής της σε κυβέρνηση, θα λυνόταν τα χέρια των Αμερικανών, που σε αντίποινα θα βοηθούσαν την άνοδο των αντικομμουνιστών σε χώρες όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία και όπου αλλού πίστευαν πως υπάρχουν αντικαθεστωτικές δυνάμεις. Άλλωστε η ζωή έδειξε τη δύναμη των αντικομμουνιστών στις σοσιαλιστικές χώρες, που ειδικά σήμερα υπερβαίνουν σε φανατισμό ακόμα και τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ. Έτσι, προώθησαν τον απόλυτο έλεγχο της ΕΔΑ από τα κομμουνιστικά στελέχη, με αποτέλεσμα να μεταβληθεί ο χαρακτήρας του Μετώπου και από όργανο συλλογικό να μετατραπεί σε Κόμμα ουσιαστικά κομμουνιστικό, με μανδύα τόσο διάφανο, ώστε από ολόκληρο συρμό τραίνου να μείνει μόνο η ατμομηχανή. Οι κομμουνιστές από κει και πέρα όφειλαν να διατηρήσουν την ΕΔΑ ως δύναμη μόνιμης μειοψηφίας και παράλληλα να προσπαθήσουν να δημιουργηθεί ένα ενδιάμεσο προοδευτικό κόμμα που με τη βοήθειά τους να σχηματίσει κυβέρνηση φιλική, μέσα από την οποία το Κόμμα θα προωθούσε όσο το δυνατόν περισσότερο τους κοινωνικούς και πολιτικούς του στόχους.

Το γεγονός αυτό με έφερε σε αντίθεση με τους διάφορους κομμουνιστές ηγέτες όπως π.χ. τον Αντώνη Μπριλλάκη και τον Λεωνίδα Κύρκο που με συναντούσαν στο Παρίσι. Με όλους αυτούς με συνέδεαν αγωνιστικοί δεσμοί από την Κατοχή και τον Εμφύλιο, αφού με τους περισσότερους είχαμε μοιραστεί την ίδια σκηνή στην Μακρόνησο ή στο ίδιο κελί στη φυλακή. Ήταν σύντροφοι και φίλοι μου και μπορούσαμε άφοβα να μοιραστούμε τις σκέψεις μας. Τότε φάνηκε η πρώτη μας διαφορά. Εκείνοι βάζανε πρώτα το κόμμα κι εγώ πρώτα τον Λαό. Φυσικά κι εγώ ως κομμουνιστής ήθελα ο Λαός μας να ακολουθήσει τις αρχές και το πρόγραμμά μας αλλά πίστευα και πιστεύω ότι χωρίς τον Λαό δεν μπορεί να υπάρξει κομμουνισμός. Και στο κάτω-κάτω γιατί διαλέξαμε αυτόν τον δρόμο; Μήπως δεν το κάναμε για να υπερασπίσουμε τον Λαό μας; Πέρασαν πολλά χρόνια και οι φίλοι μου δεν είναι πια κοντά μας αλλά δεν πιστεύω ότι τους εκθέτω εάν αποκαλύψω ότι γνώριζαν τη συλλογιστική των σοβιετικών και επειδή θεωρούσαν τότε ότι οι αποφάσεις της Μόσχας έπρεπε να είναι Ευαγγέλιο για μας, πίστευαν ότι ήταν υποχρεωμένοι να υπακούσουν. Πού να φανταζόταν τότε την εξέλιξή τους σε φανατικούς εχθρούς της Σοβιετικής Ένωσης…

Εγώ όμως, παρά το γεγονός ότι διαφωνούσα, δεν έγινα ποτέ αντισοβιετικός. Τι πίστευα τότε που με έφερνε σε διάσταση μαζί τους; Ότι εμείς οφείλουμε να κοιτάζουμε το συμφέρον του λαού μας με τη βεβαιότητα ότι αν πετύχουμε τον στόχο μας, τότε και οι σοβιετικοί θα μας έλεγαν «μπράβο». Όπως έκαναν με τον Τίτο και τον Εμβέρ Χότζα που δεν πειθάρχησαν στη μοιρασιά των λαών. Θυμάμαι ότι στη συνάντηση Στάλιν-Τσώρτσιλ στη Μόσχα, είχαν αποφασίσει για Αλβανία και Γιουγκοσλαυία επιρροή 50-50. Αυτοί δεν δέχθηκαν. Προχώρησαν και μονοπώλησαν την εξουσία, με αποτέλεσμα να γίνονται δεκτοί με τιμές στην Μόσχα. Ενώ εμείς δεν τολμήσαμε να κάνουμε το ίδιο και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε…

Οι δυνατοί και σοβαροί λαοί εκτιμούν τους σοβαρούς και τους δυνατούς, αδιάφορο εάν είχαν διαφορετικές απόψεις. Το ίδιο πιστεύω και τώρα. Εάν μετά το συλλαλητήριο στις 12 του Φλεβάρη του 2012 κατορθώναμε να κάνουμε ένα πλατύ Μέτωπο που να μπορέσει στις εκλογές να κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία, πιστεύω ότι θα είχαμε τα χέρια μας λυμένα να αποφασίσουμε αυτά που συνέφεραν στη χώρα. Δεν τα λέω, είναι γνωστά. Τι θα έκαναν τότε οι ΗΠΑ και η Ευρώπη; Σαν δυνατοί και σοβαροί λαοί θα μας αναγνώριζαν και θα επεδίωκαν την φιλία και την συνεργασία μας. Φτάνει κι εμείς να γνωρίζαμε πόσο μακριά θα επιδιώκαμε να πάμε σεβόμενοι κυρίως τις λεπτές διεθνείς ισορροπίες. Ακόμα και για τα συμφέροντα, δεν θα είχαμε αντίρρηση να τα συζητήσουμε, φτάνει να ήταν αμοιβαία.

Ο Μπριλλάκης που ήταν στα 1963 ο επί κεφαλής του εσωτερικού γραφείου (των κομμουνιστών) που διοικούσε την ΕΔΑ, γνωρίζοντας ότι πίστευα ότι πρέπει να βάζουμε πρώτα τον Λαό και μετά το κόμμα και ότι στην περίπτωση αυτή θα έρθει ο Λαός μαζικά κοντά μας, μετά την κηδεία του Λαμπράκη ζήτησε να με συναντήσει και μου είπε επί λέξει:

- Μας κατηγορείς ότι η ΕΔΑ είναι απομονωμένη από το πλατύ μαζικό κίνημα και ότι γι’ αυτό φταίει η σεχταριστική πολιτική μας λόγω της σχέσης με το Π.Γ. στο Βουκουρέστι, έτσι δεν είναι;

- Έτσι είναι. Άλλωστε τα ‘παμε αυτά πολλές φορές. Τι με θέλεις;

- Θέλω να αποδείξεις στην πράξη και όχι θεωρητικά ότι έχεις δίκιο. Γι’ αυτό η ΕΔΑ σου προτείνει να συνεργαστούμε στον τομέα της νεολαίας.

- Γιατί της νεολαίας;

- Γιατί διαπιστώσαμε ότι οι νέοι σε αγαπούν.

- Τέλος πάντων. Δεν με θέλετε στην κεντρική πολιτική σκηνή. Λοιπόν;

- Προτείνουμε να γίνει μια Κίνηση Νέων «Γρηγόρης Λαμπράκης». Θα είμαστε υπεύθυνοι εσύ κι εγώ. Εμείς θα βάλουμε δυο στελέχη, τον Γρηγόρη Γιάνναρο και τον Ανδρέα Λεντάκη κι εσύ θα βάλεις δυο δικούς σου.

- Συμφωνώ.

- Τώρα θα σε δούμε τι θα κάνεις στην πράξη. Γιατί άλλο είναι να το λες και άλλο να το κάνεις.

Την εποχή εκείνη, η νεολαία της ΕΔΑ είχε δυο χιλιάδες μέλη. Μέσα σε λίγους μήνες, στην αρχή του 1964 στο Πρώτο Συνέδριο των Λαμπράκηδων είχαμε 70.000 μέλη. Όμως η επιρροή μας ήταν πολύ πιο μεγάλη. Λ.χ. στις δύο Μαραθώνιες πορείες στα 1964 και 1965 βάδισαν από τον Μαραθώνα στην Αθήνα 300.000 νέες και νέοι που ήρθαν από όλη την Ελλάδα. Για να κάνουν τόσο μεγάλο ταξίδι, να καλύψουν το κόστος του ταξιδιού και της διαμονής στην Αθήνα, να πάνε στον Μαραθώνα και να βαδίσουν 50 χιλιόμετρα, πάει να πει ότι δεν ήταν απλά φίλοι μας αλλά συνειδητοί οπαδοί μας. Όμως υπήρχε ο φόβος των διώξεων που ήταν πολλές και συνεχείς. Κινδύνευαν να χάσουν τις θέσεις τους ή τις σπουδές τους. Ο Παπανδρέου με ειδικό νόμο είχε απαγορεύσει στη μαθητιώσα νεολαία να συμμετέχει στη Νεολαία Λαμπράκη, ακόμα και να παρακολουθεί εκδηλώσεις της. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος στο πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του μας χαρακτήρισε μιάσματα. Τέλος, οι επιθέσεις και οι ξυλοδαρμοί ήταν συνεχείς. Αφού χτυπούσαν και μένα που ήμουν βουλευτής… Μάλιστα μετά το ξύλο που έφαγα στον Πειραιά την ημέρα των Επιφανίων του 1966 αντί να πάω στο τραπέζι όπου έτρωγε η οικογένειά μου, μπήκα στο γραφείο μου να σκουπίσω τις λάσπες (με είχαν ξαπλώσει πάνω στην βρώμικη άσφαλτο) και τα αίματα, είδα πάνω στο αναλόγιο του πιάνου τα χειρόγραφα της Ρωμιοσύνης του Ρίτσου που ήταν καταχωνιασμένα κοντά δύο χρόνια και που κάποιο άγνωστο χέρι τα έβαλε στο πιάνο την ημέρα εκείνη και διαβάζοντας τον πρώτο στίχο «Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό», κάθισα ευθύς στο πιάνο και έγραψα μονορούφι όλη τη Ρωμιοσύνη.

Στους δύο μήνες που κράτησαν οι διαδηλώσεις στα 1965 στον καιρό της αποστασίας, κατεβάζαμε κάθε βράδυ 50.000 Λαμπράκηδες που έκαναν αδιάκοπα τον κύκλο Βουλή-Ομόνοια-Βουλή αντιμετωπίζοντας την αστυνομία που χτυπούσε άγρια. Τότε ήταν που χάσαμε τον Σωτήρη Πέτρουλα. Αλλά κι εμείς δεν μείναμε με τα χέρια δεμένα. Θέλαμε η νεολαία μας να είναι μαχητική. Έτσι ανταποδίδαμε τα χτυπήματα εξοπλισμένοι όπως έπρεπε για να καταλάβουν τη δύναμή μας. Κάθε βράδυ επισκεπτόμουν το Δημοτικό Νοσοκομείο και τον Ευαγγελισμό για να δώσω θάρρος στους εκατοντάδες τραυματίες με σπασμένα κόκκαλα, με τραύματα στο σώμα ή στο κεφάλι. Θυμάμαι που κάποιο βράδυ στον Ευαγγελισμό με φώναξε ένας χειρούργος που κρατούσε με μια λαβίδα ένα πληγωμένο έντερο: «Τα καθάρματα», μου λέει, «τον χτύπησαν τόσο δυνατά στην κοιλιά που αναγκαστήκαμε να κόψουμε 20 πόντους από το έντερο». Ο διοικητής της αστυνομίας στην Αθήνα ήταν Κρητικός Παπανδρεϊκός με φιλικά αισθήματα προς εμένα. Ένα βράδυ που επισκέφθηκα τη δεξιά πτέρυγα του Δημοτικού Νοσοκομείου όπου ήταν οι δικοί μας τραυματίες, ο Αστυνομικός Διευθυντής που έβγαινε από την αριστερή πτέρυγα με τους τραυματίες της αστυνομίας, γυρίζει και μου λέει: «Γιατί βλέπεις μόνο τους δικούς σου; Κι αυτοί, τα παιδιά της αστυνομίας, μήπως δεν είναι και δικά σου παιδιά;» «Και τι θέλετε να κάνω;» «Πάμε μέσα. Θα χαρούν πολύ να σε δουν…».

Αυτή η κίνηση επιβεβαιώνει την ακτινοβολία μας που έσπαγε όλα τα φράγματα. Αργότερα ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Πρόεδρος της ΕΡΕ, με παρακάλεσε να πάω να μιλήσω στην νεολαία της ΕΡΕ για τον Πολιτισμό, που ήταν ένα θέμα που ήθελαν να το αναπτύξουν στο Συνέδριό τους στην Χαλκίδα. Και βέβαια πήγα και συνεδριάσαμε με την ηγεσία της ΕΡΕΝ. Όταν ήμουν κρατούμενος στην Ασφάλεια στην Μπουμπουλίνας, ένα απόγευμα του Αυγούστου του 1967, μπήκε στο κελί μου ο Βασίλης Λάμπρου, προϊστάμενος της Ασφάλειας σε έξαλλη κατάσταση:

- Αυτά τα παλιόπαιδα της ΕΡΕΝ έκαναν διαδήλωση στο Κολωνάκι με συνθήματα κατά της Κυβερνήσεως! Αδιανόητο! Τους έχω εδώ κάτω στο ισόγειο και θα τους λιανίσω στο ξύλο..

Δεν είναι περίεργο το ότι ένας ασφαλίτης νοιώθει την ανάγκη να διαμαρτυρηθεί σ’ έναν επαναστάτη αριστερό, γιατί η νεολαία του έκανε νερά;

Όλες αυτές οι αδιανόητες καταστάσεις επιβεβαιώνουν κατά τη γνώμη μου ότι ο αγώνας μας είχε εκείνα τα στοιχεία που προαναφέραμε. Πρώτον την αγάπη μας για την πατρίδα και τον λαό μας και δεύτερον την στάση ζωής που έδειχνε με χίλιους τρόπους ότι είμαστε ανεξάρτητοι, ελεύθεροι και ιδεολόγοι με ένα και μόνο σκοπό, να βοηθήσουμε την κοινωνία, τον λαό και την πατρίδα να κάνουν βήματα προς τα εμπρός. Και κάτι ακόμα. Αυτό το δόγμα για κοινωνική δικαιοσύνη εμείς το κάναμε πράξη με πρωτοβουλίες που αντιμετώπιζαν μέσα στην ίδια τη ζωή, ζυμωμένοι με την νεολαία και τον λαό, τα καθημερινά τους προβλήματα από τα πιο μικρά στις συνοικίες, στο χωριό, στο σχολείο, στους χώρους δουλειάς, στο χωράφι, στο εργαστήριο, στο εργοστάσιο, ως τα πιο μεγάλα για την Ειρήνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την Δημοκρατία κι ακόμα τις διεθνείς ζυμώσεις.

Όμως η μεγάλη ιδιαιτερότητα της Νεολαίας Λαμπράκη είναι το γεγονός ότι κατορθώσαμε να συνενώσουμε την πολιτική με την πολιτιστική πράξη. Για τον λόγο αυτό δημιουργήσαμε εκατοντάδες Λέσχες Πολιτισμού. Κάναμε σε όλη τη χώρα εκστρατείες για τη συλλογή βιβλίων και δίσκων μουσικής από τον λαό και μ’ αυτόν τον τρόπο εφοδιάζαμε με βιβλία και δίσκους όλες μας τις Λέσχες έως το τελευταίο χωριό.

Η Αριστερά που μετά τον εμφύλιο δεν υπήρχε στο χωριό, με τους Λαμπράκηδες κυριάρχησε. Εγώ προσωπικά μαζί με στελέχη της οργάνωσης επισκέφθηκα εκατοντάδες χωριά. Όταν έφτανα, με υποδέχονταν ο Πρόεδρος, ο παπάς, ο αστυνόμος και σχεδόν όλοι οι κάτοικοι. Μπροστά τα αγόρια και τα κορίτσια που έλαμπαν από υπερηφάνεια γιατί θα έπαιζαν στο εξής σημαντικό ρόλο μέσα στο χωριό τους.

Στους λόγους μου τους προέτρεπα να πρωτοστατούν στην επίλυση των προβλημάτων του χωριού. Φτιάχναμε παιδικούς σταθμούς, ώστε οι γυναίκες να μπορούν να πηγαίνουν ήσυχες στο χωράφι. Καθαρίζαμε από τις λάσπες τους δρόμους και τα πεύκα από τις κάμπιες. Σ’ ένα χωριό θυμάμαι ότι είδα το Νεκροταφείο τους μέσα στα ξερόχορτα και κάλεσα τους Λαμπράκηδες να το καθαρίσουν. Σε πολλά χωριά όπου οι γυναίκες ήταν χήρες και μόνες, οι Λαμπράκηδες δούλευαν εθελοντικά στα χωράφια τους για να έχουν να φάνε. Η πολιτική δεν ήταν μόνο λόγια αλλά την εφαρμόζαμε στην πράξη μέσα στη ζωή.

Δημιουργήσαμε το Εθνικό Συμβούλιο της Νεολαίας με επί κεφαλής τον Κώστα Βάρναλη και με τη συμμετοχή των αντιστασιακών και των διανοουμένων. Ειδικά στην Αθήνα και στον Περαιά όπου είχαμε δεκάδες Λέσχες Πολιτισμού, οργανώναμε σε κάθε Λέσχη συζήτηση με την παρουσία ενός ποιητή ή ενός αξιωματικού του ΕΛΑΣ ή του Δημοκρατικού Στρατού. Έτσι τα παιδιά μας μάθαιναν την σύγχρονη ιστορία από τη δική μας σκοπιά και την ελληνική Τέχνη από τα χείλη διακεκριμένων εκπροσώπων της Αριστεράς στους τομείς του Αγώνα και της Τέχνης. Τον Μαρξισμό-Λενινισμό εγώ ο ίδιος παρακάλεσα τον Γρηγόρη Φαράκο να φροντίσει να μας εφοδιάσουν από το εξωτερικό με βιβλία, ώστε τα μέλη μας να ακολουθήσουν τον επαναστατικό δρόμο του ΚΚΕ - ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ, τότε που σηκώσαμε με τα χέρια μας ψηλά την Ελλάδα. Και όταν στα 1964 δήλωσα στην Θεσσαλονίκη ότι είμαι Μαρξιστής-Λενινιστής-Κομμουνιστής και ζητώ την νομιμοποίηση του ΚΚΕ, δεν το έκανα τυχαία αλλά γιατί ήθελα να δώσω στη νεολαία την κατεύθυνση που πίστευα ότι έπρεπε να ακολουθήσουν οι νέοι ως νέοι υπεύθυνοι επαναστάτες κομμουνιστές. Γράφω τη λέξη «κομμουνισμός» και οφείλω να πω ότι επειδή είχα διαβάσει τα έργα των κλασσικών του Μαρξισμού, τον είχα κατατάξει ως… νεοπυθαγόρειος στον χώρο της Αρμονίας. Επομένως είχα και έχω σχηματίσει την αληθινή του εικόνα, που σήμερα έχει μετεξελιχθεί στον ουτοπικό κομμουνισμό. Αργότερα στην δίκη των υπευθύνων για την δολοφονία του Λαμπράκη δήλωσα στο Δικαστήριο στην Θεσσαλονίκη ότι θεωρώ ηθικό αυτουργό την Βασιλομήτορα Φρειδερίκη. Η αντίδραση της ΕΔΑ σ’ αυτές τις δηλώσεις μου ήταν άμεση και δημόσια καταδικαστική. Εκεί όμως που πήρε μεγάλες διαστάσεις ήταν στην περίπτωση της δολοφονίας 17 Εδαϊτών στον Γοργοπόταμο. Όταν μου τηλεφώνησε το ίδιο βράδυ ο Μπριλλάκης, πήρα το αυτοκίνητο και πήγα επί τόπου. Τα πτώματα ήταν διάσπαρτα και εκτεθειμένα στους λύκους. Άναψα τα φώτα του Σιτροέν και τα φώτιζα όλη νύχτα. Εκεί συνάντησα τον δημοσιογράφο της Αυγής Βούλτεψη που είχε εξιχνιάσει πρώτος το έγκλημα της δολοφονίας του Λαμπράκη.

Μου λέει λοιπόν ο Βούλτεψης:

- Πρόκειται για δολοφονική ενέργεια. Στη συγκέντρωση μνήμης που οργάνωσε η ΕΔΑ δήλωσαν συμμετοχή και ορισμένοι υπουργοί της Κυβέρνησης (Γ. Παπανδρέου). Αποφάσισαν λοιπόν να τους σκοτώσουν και να κατηγορήσουν γι’ αυτό τους Εδαϊτες. Κι αυτό γιατί φοβούνται την επιρροή μας στην Ένωση Κέντρου. Φύτεψαν λοιπόν δυο νάρκες, απ’ αυτές που μόλις τις πατήσει κάποιος πηδούν και σκάνε στα δύο μέτρα ώστε να προκαλέσουν δεκάδες θύματα, τα πιο πολλά αποκεφαλισμένα, σαν αυτά που φωτίζεις εδώ με τα φώτα του Σιτροέν σου. Και τώρα μας λένε ψέματα ότι οι νάρκες είναι δήθεν γερμανικές.

Πήγα στο ξενοδοχείο και βρήκα τον Κύρκο και τον Παρασκευόπουλο, τον διευθυντή της Αυγής, τους κατατόπισα και κατεβήκαμε στο μπαρ του ξενοδοχείου. Αμέσως μας κυκλώσανε οι δημοσιογράφοι κι εμείς δηλώσαμε ότι πρόκειται για δολοφονική ενέργεια. Αυτοί δημοσίευσαν τις δηλώσεις μας στις αθηναϊκές εφημερίδες. Ο Παπανδρέου ανησύχησε, φοβήθηκε και πήρε τηλέφωνο την ηγεσία της ΕΔΑ για να παρακαλέσει να μας διαψεύσουν και να πούνε ότι πρόκειται για ατύχημα. Έτσι σε λίγο φτάνουν μέλη της Εκτελεστικής και μας ξυπνούν. Κοιμόμασταν μαζί και οι τρεις σε ένα δωμάτιο. Κάποιος λέει ότι θα πρέπει να μείνουν στο δωμάτιο μόνο τα μέλη της ηγεσίας.

- Δηλαδή εγώ θα πρέπει να βγω έξω με τις πιζάμες;

- Δυστυχώς, ναι.

Όταν ξημέρωσε, μας περίμενε στην είσοδο του ξενοδοχείου ένας στρατηγός για να πάμε μαζί με το τζιπ στον χώρο όπου είχαν εκραγεί οι νάρκες. Στο μεταξύ είχαν πάρει τα πτώματα. Εκεί παίχτηκε μια σκηνοθετημένη σκηνή με έναν στρατιώτη ναρκοαλιέα που έψαχνε με το μηχάνημα να βρει νάρκες. Ξαφνικά σταματά. Σκάβουν προσεκτικά, βρίσκουν την (γερμανική υποτίθεται) νάρκη σκεπασμένη με χώματα. Τότε ο στρατηγός απευθυνόμενος στον Κύρκο λέει:

- Κοιτάξτε κύριε Βουλευτά. Προσέξτε τα ριζίδια για να δείτε πόσο παλιά είναι η νάρκη.

Ο Κύρκος που στο μεταξύ, μετά την επίσκεψη του μέλους του Εκτελεστικού γραφείου είχε αλλάξει γνώμη, πλησιάζει και εξετάζει προσεκτικά τα ριζίδια. Τότε δεν βάσταξα και του φώναξα για να με ακούσουν καλά:

- Λεωνίδα, αυτά που μας παρουσιάζει ο στρατηγός δεν ονομάζονται ρι-ζί-δι-α αλλά αρ-χί-δι-α.

Και θυμωμένος πήρα το αυτοκίνητό μου και γύρισα στην Αθήνα.

Όταν έφτασα στην Αθήνα, κάλεσα το Προεδρείο των Λαμπράκηδων, τους κατατόπισα και όλοι εκτός από τον Γραμματέα που ήταν και μέλος της ηγεσίας της ΕΔΑ βγάλαμε μια ανακοίνωση με την οποία καταγγέλλαμε την δολοφονία των συναγωνιστών μας από όργανα της Χωροφυλακής και του Στρατού και ζητούσαμε ευθύνες από την Κυβέρνηση.

Στο μεταξύ η Εκτελεστική (και φυσικά και ο Κύρκος) είχαν στείλει στην εφημερίδα ανακοίνωση που μιλούσε για ατύχημα. Όταν πήγα στην Αυγή την δική μας ανακοίνωση, ο Παρασκευόπουλος μου είπε ότι χρειαζόταν έγκριση του Μπριλλάκη. Τρέχω στην Βουλή (ήμουν κι εγώ Βουλευτής) και βρίσκω τον Αντώνη μέσα στην αίθουσα. Εκεί, μπροστά στους Βουλευτές του Κέντρου και βγάζοντας κυριολεκτικά αφρούς από το στόμα του, μου λέει:

- Δεν θα σ’ αφήσω να μου χαλάσεις εσύ το Μαγαζί!

Στο Πέραμα γίνεται η κηδεία του τοπικού γραμματέα της ΕΔΑ. Μόνο το σώμα του, γιατί του λείπει το κεφάλι. Η εντολή είναι να γίνουν οι κηδείες διακριτικά. Όταν φτάνω εγώ, η «περιφρούρηση» της ΕΔΑ δεν μου επιτρέπει να μπω στην εκκλησία. Ακούω τον Βουλευτή της ΕΔΑ να λέει πόσο λυπηρό είναι να πας σε μια ειρηνική εκδρομή και να βρεις κατά τύχη αυτόν τον άδικο θάνατο. Όλοι είχαν παγώσει, γιατί ήξεραν την αλήθεια.

Τότε, με τη βοήθεια των δικών μου, σπάω το φράγμα και πάω στο φέρετρο ξεκινώντας την ομιλία μου με την αγωνιστική λέξη «Αγαπημένε μας σύντροφε!». Στο τέλος όλοι μαζί τραγουδάμε το «Πέσατε θύματα».

Μάλιστα, αγαπητή μου άγνωστη της ΚΝΕ. Απ’ όλα τα θύματα που δεν πήγαν να κάνουν πικ-νικ όπως ανακοίνωσαν οι τότε εκλεκτοί του Κόμματος αλλά προσκύνημα στους νεκρούς στης Εθνικής μας Αντίστασης, θάφτηκε χάρη σε μένα ως κομμουνιστής ένας και μοναδικός νεκρός, αυτός που τίμησα εγώ, ο «μεγάλος … μουσουργός». Λες και μαρτύρησα στην Μακρόνησο ως καλλιτέχνης και δημιούργησα αυτή τη μεγάλη φωτεινή στρατιά των Λαμπράκηδων ως «μεγάλος Μουσουργός».

Από εκείνη τη στιγμή άρχισε για μένα η αρχή του τέλους της καταδίκης μου από τα κομματικά ιερατεία. Η ηγεσία του ΚΚΕ έβαζε τότε βαθμό 10 στον Μπριλλάκη και μηδέν στον Θεοδωράκη. Ακόμα και την εποχή της Χούντας, όταν ο πρώτος κρυβόταν μαζί με τους υπόλοιπους εκλεκτούς της ηγεσίας του κόμματος, ο «μουσουργός» έπαιρνε πρώτος την πρωτοβουλία να σηκώσει το βάρος της ιστορικής ευθύνης να καλέσει την ίδια μέρα του πραξικοπήματος τον Λαό σε αντίσταση. Δύο μέρες μετά έστειλε επιστολή υπερηφάνειας και αγώνα στη διεθνή κοινή γνώμη. Και δυο εβδομάδες μετά ίδρυσε μαζί με κάποιους συναγωνιστές του την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση, το Πατριωτικό Μέτωπο (ΠΑΜ). Μέσα στις δύσκολες συνθήκες παράνομης δράσης, οργάνωσε τις πρώτες αντιστασιακές εκδηλώσεις που γέμισαν τον Λαό μας με ελπίδα και περηφάνεια. Όμως και πάλι το ΚΚΕ (Κολιγιάννης) έστειλε το δίδυμο Μπριλλάκη-Δρακόπουλο στο σπίτι στο οποίο κρυβόμουν τότε στην Φιλοθέη να μου ανακοινώσουν παρουσία και του Φιλίνη ότι με καθαιρούν από ηγέτη του Μετώπου και μέσω του Φιλίνη μου έκοψαν την επαφή με τις οργανώσεις. Σημειωτέον ότι εγώ λόγω αναγνωρισιμότητας, ύψους κλπ. έμεινα κάπου κρυμμένος και ο σύνδεσμός μου ήταν ο Φιλίνης. Έτσι με άφησαν ξεκρέμαστο και εκτεθειμένο απέναντι στην Ασφάλεια και την ΚΥΠ που με κυνηγούσαν μανιωδώς. Κατέφυγα ξανά στο κρησφύγετο μου στο Κολωνάκι αποφασισμένος να ξεκινήσω από την αρχή καινούρια οργάνωση! Όταν το έμαθε ο Μπριλλάκης, κατάφερε να με βρει. Μου λέει:

- Στενοχωρήθηκες με την απόφαση του Κόμματος, όμως εγώ ήρθα να σου προτείνω να συνεργαστούμε, δεδομένου ότι εσύ κι εγώ είμαστε τα πιο γνωστά και προβεβλημένα κομματικά στελέχη στην Ελλάδα. Εγώ έχω την αμέριστη εμπιστοσύνη των Σοβιετικών, γι’ αυτό σου προτείνω να μοιραστούμε την ηγεσία. Εγώ θα έχω το πολιτικό μέρος της Αντίστασης κι εσύ το στρατιωτικό.

Ο Αντώνης ήταν Χανιώτης και καθώς μιλούσε, δεν μπορούσε να κρύψει την πονηριά από τα μάτια του που έλαμπαν. Κατάλαβα λοιπόν ότι με θεωρεί εντελώς ηλίθιο (δηλαδή μέγα Μουσουργό) και τον ρωτώ φροντίζοντας να έχω το βλακώδες ύφος που περίμενε:

- Δε μου λες, Αντώνη, όταν λες «στρατιωτικό», εννοείς ότι θα διευθύνω και τον Στόλο;

Σε λίγο ο Αντώνης, αφού βγήκε έξω ως … εκπρόσωπος του Πατριωτικού Μετώπου (εγώ στο μεταξύ βρισκόμουν στην φυλακή) ήταν από τους πρωτεργάτες της διάσπασης και έγινε μέλος της ηγεσίας του ΚΚΕ εσωτερικού. Δηλαδή Αναθεωρητής κατά τις εκτιμήσεις του ορθόδοξου ΚΚΕ. Και αργότερα μετεξελίχθηκε σε οπαδό του Ανδρέα Παπανδρέου. Υποχρεώθηκα να μιλήσω καθαρά και ονομαστικά για έναν παλιό μου σύντροφο και φίλο, γιατί οι «άγνωστες» φωνές (ακόμα και η παρουσιάστρια του Φεστιβάλ της ΚΝΕ που με ανήγγειλε ως «μεγάλο μουσικοσυνθέτη») με υποχρεώσανε να ξεκαθαρίσω την ήρα από το στάρι, ώστε να ,μάθουν επί τέλους οι φίλοι, οι εχθροί και οι άσπονδοι φίλοι την πραγματικότητα μιας ζωής σκεπασμένης από τα λύματα των ιερατείων της πολύχρωμης εξουσίας.

Αυτή η στιγμή με βρίσκει ήρεμο και πλήρη, μιας και με περιβάλλουν εξαίσιες τιμητικές πρωτοβουλίες και έργα φίλων σημαντικών και αφοσιωμένων. Όμως θεωρώ απαραίτητη αυτή την επάνοδο σε γεγονότα που μένουν ερμητικά σφραγισμένα για τους άλλους όχι γιατί τους έλειπε το ενδιαφέρον και η σημασία αλλά γιατί κάποιοι φρόντισαν να με σκεπάσουν με τόση λάσπη, που όπως είχα πει και παλιότερα, αν την έριχναν στο Αιγαίο, θα το μεταβάλανε σε εύφορη πεδιάδα.

Απέδειξα ότι ο Λαός μας ήταν και παραμένει στην πλειοψηφία του προοδευτικός. Και μάλιστα το απέδειξα με δύο τρόπους, τον καλλιτεχνικό και τον πολιτικό. Γιατί η δεκαετία του ΄60 είναι πλέον καταγεγραμμένη ως μια Πολιτιστική Επανάσταση μέσα στην οποία ο δικός μου ρόλος ήταν πρωταγωνιστικός. Στον Πολιτικό Τομέα και στον χώρο που μου ανέθεσαν από πονηρία οι ηγέτες της ΕΔΑ, την ελληνική νεολαία, απέδειξα με το άλμα που έγινε (από 2.000 φτάσαμε τα 300.000 μέλη) πόσο λάθος είχαν να μετατρέψουν την ΕΔΑ σε ουρά του Γεωργίου Παπανδρέου και αργότερα τα δυο κόμματα της Αριστεράς σε ουρά του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο οποίος με τη βοήθεια των ηγεσιών των δύο κομματιών του Κόμματός μας, άλωσε τον χώρο της Αριστεράς, τον μετέβαλε σε χώρο διαπλοκής και διαφθοράς και κατέβασε για πρώτη φορά τα ποσοστά του σε μονοψήφιους αριθμούς.

Εγώ και πάλι έμεινα μόνος, απομονωμένος και αποκλεισμένος από την κεντρική σκηνή της Πολιτικής. Γιατί άραγε; Μα γιατί εξακολουθούσα να έχω επιρροή στον Λαό μας και η βασική διαφορά μου ήταν καταδικαστέα τόσο από τους Αμερικανούς όσο και από τους Σοβιετικούς, τόσο από το ΚΚ όσο και από το ΠΑΣΟΚ και φυσικά και από την Δεξιά. Και ποια ήταν αυτή η διαφορά στην πολιτική σκέψη; Ότι η ήττα στον Εμφύλιο Πόλεμο δεν υπήρξε ικανή να σβήσει από τη μνήμη του Λαού το μεγαλείο, την υπερηφάνεια και τη δύναμη που ένοιωσε μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ που κατόρθωσε να τον επηρεάσει ώστε να γίνει η συντριπτική πλειοψηφία του 70%. Ο Λαός μας είδε τότε ότι υπήρχε ένας άλλος τρόπος να ζήσει, να δημιουργήσει και να ευτυχήσει. Ο δρόμος της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Κι αυτός είναι ο δρόμος με τον οποίο μπόλιασα το Κίνημα των Λαμπράκηδων και για τον οποίο με καταδίκασε όχι μόνο η αμερικανοκρατία αλλά και η σοβιετοκρατία που τόσο ακολουθούσε η ΕΔΑ και διέλυσε τους Λαμπράκηδες και το Πατριωτικό Μέτωπο και σήμερα οι διάδοχοί τους την Σπίθα.

Επειδή στο κούτελό μου είναι γραμμένες με πύρινα γράμματα οι λέξεις «Εθνική Ανεξαρτησία» και η καρδιά μου γεμάτη μουσική από τον Λαό για τον Λαό, είμαι επικίνδυνος μεν απόρθητος δε. Αυτό ας το έχουν υπ’ όψιν τους όσοι και όποιοι υποτιμούν στο πρόσωπό μου την φωτεινή πλευρά της νεότερης ιστορίας μας…

ΥΓ. Με τον Πότη Παρασκευόπουλο κοιμόμασταν πλάι-πλάι στις Φυλακές Αβέρωφ. Τη νύχτα σιγοκουβεντιάζαμε. Κάποιο βράδυ μου διηγήθηκε:

«Τη νύχτα του πραξικοπήματος ήμουν στο γραφείο της Αυγής και περίμενα τον Μπάμπη (Δρακόπουλο) και τον Αντώνη (Μπριλλάκη) να γράψουνε την Ανακοίνωση με την οποία η ΕΔΑ καλεί τον Λαό να κατεβεί στο Σύνταγμα σύμφωνα με την απόφαση της Εκτελεστικής. Όμως περνούσε η ώρα και εκείνοι είχαν γίνει άφαντοι. Να φανταστείς ότι στο τυπογραφείο της εφημερίδας μπορούσαμε να τυπώσουμε χιλιάδες προκηρύξεις που να καλούν τον Λαό σε αγώνα. Στο τέλος, επειδή απογοητεύτηκα και θύμωσα μαζί τους, έβαλα προκλητικά τον τίτλο «Πιάσανε αυτούς κι αυτούς. Να είναι άραγε δικτατορία;» με ερωτηματικό στο τέλος. Και δημοσίευσα το άρθρο του Άγγελου Διαμαντόπουλου με τον τίτλο «Γιατί δεν πρόκειται να γίνει Δικτατορία». Ξέρω ότι το έγραψε με εντολή της Εκτελεστικής για να απαντήσει σε σένα, γιατί διαφωνούσαν μ’ αυτό που έλεγες εσύ, ότι θα γίνει Δικτατορία και γι’ αυτό πρέπει να πάρουμε τα μέτρα μας πριν να είναι αργά. Συμφωνούσε μαζί τους και ο Ανδρέας, γιατί πίστευαν ότι η άποψή σου θα οδηγούσε τον Λαό στη Δεξιά!».

Εγώ του θύμισα ότι εκτός από το άρθρο του Διαμαντόπουλου, μάζεψαν και την ηγεσία της Σπουδάζουσας στα γραφεία της ΕΔΑ κρυφά από μένα για να τους πουν τα ίδια. Ότι ρίχνω νερό στον μύλο της Δεξιάς… ¨Όταν κάναμε το Μέτωπο, ήταν μαζί μας κι ένας φοιτητής που έτυχε να παρακολουθήσει εκείνη τη σύσκεψη και μας είπε: «Αφού ακούσαμε να μας λένε ότι το Κόμμα δεν πιστεύει ότι θα γίνει Δικτατορία και ότι αυτές είναι απόψεις του Θεοδωράκη εντελώς αυθαίρετες που μας κάνουν κακό, βγαίνοντας στην οδό Αριστείδου πέσαμε πάνω στα τανκς. Και τότε σε θυμηθήκαμε…».

Αλήθεια, τι να πρωτοθυμηθώ…Όμως από όλα αυτά που γράφω τώρα, θέλω να υπογραμμίσω το γεγονός ότι οι προσπάθειες αποκλεισμού μου από όλες τις μεριές, Δεξιά, Αριστερά και Κέντρο είναι γιατί κανένας απ’ αυτούς δεν θέλει ή δεν πιστεύει στο όραμα της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Ένα όραμα που το περιμένουν να γίνει πραγματικότητα οι Έλληνες από την Βαυαροκρατία έως σήμερα.



Αθήνα, 30.9.2017

Μίκης Θεοδωράκης



Αναδημοσίευση από enallaktikos